A jednak powinnam posłuchac Twojej rady.
Masz już pewne doświadczenie...podpowiadałes...
A ja nie słuchałam,albo słuchac nie chciałam...
A Ty swoją mądrośc mi przekazywałeś...
A ja?...Byc może jak w tej bajce o kamieniu...
Co leżał przez wieki i pragnął by go pokochano...
On tylko chciał należec do kogoś...
Kto jest dobry i wierny...
Ale go jak by nie widziano....omijano.
Bo kamień był szary i bury...
I czas mijał ulotny...zmieniały się pory i lata....
Aż kiedyś porankiem to się stało...
Rosa błyszczała i tęcza sie zatrzymała...
I kamień pomalowała I przestał byc kamień ten szary ...
Nabrał wiary...tak sie stało...
Szedł chłopiec przez pola i łąki...
I kamień zobaczył i stanął...
I tak się zaczęło...serce zadrżało...
Ale on nie wiedział że to nie był Ten...
O którym dziewczyna marzyła...
Nie ten o którym śniła...
I trwało to jakiś czas to zauroczenie...
Nie chciała wiedziec ta dziewczyna ze pod pięknymi słowami coś sie skrywa....
Nie można budowac nic nowego na popękanym fundamenice...
Nie można kupic szczęścia słowami co pokrycia nei mają...
Ty wiesz jak one działają?
Czy wiesz że po nich po policzkach łzy słone spływaja?
Nie bujam już między chmurami....
Ja naprawdę twardo stąpam po ziemi....
I wiem ze Twoje słowo już nic nie zmieni...
Zauważ tylko że ja się bardzo starałam...
Uwierzyc chciałam...
Podeptałeś tą wiarę...trudno będzie na nowo uwierzyc....
Komuś co sie wierzyc powinno....
Od początku samego......
To Ty zburzyłeś coś tak pięknego...........
