Czyżby nie dotknąć już Ciebie, Miły?
Mam już nie poczuć iskry porywu?
W blasku rozwartych źrenic dziwiły
Senne marzenia w falach odpływu.
Rozdarta między "tu" i "tam gdzie Ty".
Połową duszy błądzę wśród ludzi
Szukając klucza do tej dziwnej gry
choć dobrze wiem, że ona mami, łudzi...
Jednak i tak policzę krople słone,
te kilka łez, które mi podarowałeś.
Policzę uśmiechy słonecznie tajone.
Wszystkie te, które mi zabrałeś.
Wróć Miły...
gdy się ma mniej niż w dotyku czeluści
gdy pod powiekami kalejdoskop z tęsknoty
gdy w pamięci brzmią słowa że cię nie opuści
żeś droższa niż wszystkie świata klejnoty
gdy tłumisz szlochanie przed świtu szarością
gdy z oceanu łez robisz sobie dziennika kartę
to jednak jeszcze nie umiesz ze złością
wymówić to imię... wciąż każdą ceną warte
wydarłabym oczy dla ciebie ukochany
ujęłabym z mowy dźwięki srebrzyste
słuch też może mi być odebrany
lecz serce pozostanie dla ciebie przeczyste
